Dyrektywa 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 25 czerwca 2002 r.
odnosząca się do oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust.1,
uwzględniając wniosek Komisji [1],
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [2],
uwzględniając opinię Komitetu Regionów [3],
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu [4] oraz w świetle ujednoliconego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy w dniu 8 kwietnia 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Osiągnięcie wysokiego poziomu zdrowia i ochrony środowiska jest częścią polityki wspólnotowej, a ochrona przed hałasem znajduje się wśród przyjętych celów. W zielonej księdze w sprawie przyszłej polityki dotyczącej hałasu Komisja zajęła się hałasem w środowisku jako jednym z głównych problemów środowiskowych w Europie.
(2) Uchwałą z dnia 10 czerwca 1997 r. [5] w sprawie zielonej księgi Komisji Parlament Europejski wyraził poparcie dla zielonej księgi, wezwał do pilnego ustanowienia szczególnych środków i inicjatyw w dyrektywie w sprawie zmniejszenia hałasu w środowisku i zwrócił uwagę na brak wiarygodnych, porównywalnych danych na temat sytuacji w dziedzinie źródeł hałasu.
(3) W komunikacie z dnia 1 grudnia 1999 r. w sprawie transportu lotniczego i środowiska Komisja określiła wspólny wskaźnik hałasu i wspólną metodologię obliczania i pomiaru hałasu w pobliżu lotnisk. Przepisy niniejszej dyrektywy uwzględniają wyżej wymieniony komunikat.
(4) Niektóre kategorie emisji hałasu z wyrobów są już objęte ustawodawstwem wspólnotowym, np. dyrektywą Rady 70/157/EWG z dnia 6 lutego 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do dopuszczalnego poziomu hałasu i układu wydechowego pojazdów silnikowych [6], dyrektywą Rady 77/311/EWG z dnia 29 marca 1977 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do poziomu hałasu odczuwanego przez kierującego kołowymi ciągnikami rolniczymi lub leśnymi [7], dyrektywą Rady 80/51/EWG z dnia 20 grudnia 1979 r. w sprawie ograniczenia emisji hałasu z samolotów poddźwiękowych [8] oraz dyrektywami uzupełniającymi do niej, dyrektywą Rady 92/61/EWG z dnia 30 czerwca 1992 r. w sprawie homologacji typu dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych [9] i dyrektywą 2000/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do emisji hałasu w środowisku z urządzeń pracujących na otwartej przestrzeni [10].
(5) Niniejsza dyrektywa ma między innymi stanowić podstawę rozwijania i uzupełniania istniejącego zespołu środków wspólnotowych dotyczących emisji hałasu z głównych źródeł, w szczególności z pojazdów kołowych i szynowych oraz ich infrastruktury, samolotów, urządzeń pracujących na otwartej przestrzeni i urządzeń przemysłowych oraz maszyn samojezdnych, a także opracowywania dodatkowych długo-, średnio- i krótkookresowych środków.
(6) Niniejszej dyrektywy nie należy stosować do niektórych kategorii hałasu, takich jak hałas powstający wewnątrz środka transportu i hałas, którego źródłem są czynności domowe.
(7) Zgodnie z zasadą subsydiarności określoną w art. 5 Traktatu cele Traktatu w zakresie osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony środowiska i zdrowia można będzie skuteczniej realizować wówczas, gdy działania Państw Członkowskich zostaną uzupełnione działaniem Wspólnoty, prowadzącym do powszechnego zrozumienia problemu hałasu. Dlatego gromadzenie informacji odnośnie do poziomu hałasu w środowisku, zestawianie tych danych, a także sprawozdawczość w tym zakresie należy prowadzić według porównywalnych kryteriów. Zakłada to stosowanie zharmonizowanych wskaźników i metod oceny oraz kryteriów konfiguracji dla sporządzania map hałasu. Wspólnota najlepiej potrafi ustanowić takie kryteria i metody.
(8) Niezbędne jest też ustanowienie wspólnych metod oceny "hałasu w środowisku" i definicji "wartości granicznych" w kategoriach zharmonizowanych wskaźników, służących ustalaniu poziomu hałasu. Konkretne wielkości poszczególnych wartości granicznych ustalą Państwa Członkowskie, uwzględniając między innymi potrzebę stosowania zasady prewencji dla zachowania obszarów ciszy w aglomeracjach.
(9) Jako wspólne wskaźniki hałasu wybiera się Lden dla oceny dokuczliwości i Lnight dla oceny zakłócenia snu. Celowe jest także upoważnienie Państw Członkowskich do stosowania uzupełniających wskaźników w procesie monitorowania lub kontrolowania szczególnych sytuacji występowania hałasu.
(10) W odniesieniu do niektórych obszarów, będących przedmiotem zainteresowania, należy wprowadzić obowiązek sporządzania strategicznych map hałasu, ponieważ pozwoli to na pozyskiwanie danych potrzebnych do tworzenia obrazu postrzegania poziomów hałasu na danym obszarze.
(11) Plany działań powinny zajmować się kwestiami priorytetowymi dla obszarów, będących przedmiotem zainteresowania i powinny być sporządzane przez właściwe władze po konsultacji ze społeczeństwem.
(12) W celu zapewnienia szerokiego upowszechniania informacji w społeczeństwie należy wybierać najbardziej odpowiednie kanały informacji.
(13) W celu tworzenia podstawy przyszłej polityki Wspólnoty i dalszego informowania społeczeństwa konieczne jest gromadzenie danych i konsolidowanie odpowiednich sprawozdań obejmujących zakresem całą Wspólnotę,
(14) Komisja powinna dokonywać regularnych ocen wykonania niniejszej dyrektywy.
(15) Przepisy techniczne regulujące metody oceny należy uzupełniać i dostosowywać, w miarę potrzeby, do postępu naukowo-technicznego i postępu europejskiej normalizacji.
(16) Należy przyjąć środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji [11],
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
